Mijn vader overleed in 2019, maar eigenlijk was ik hem al veel langer kwijt. Hij dementeerde al jaren en had geen idee wie ik was of wie hij zelf was. Hij werd ziek in 2005, toen ik achttien was. Vanaf dat moment verdween hij langzaam. De ziekte vrat eerst zijn kortetermijn- en later ook zijn langetermijnherinneringen op. Geleidelijk aan verloor hij zichzelf en zijn grip op de wereld om hem heen.

 

Gedichten over dementie

Daarmee begon voor mij ook het afscheid nemen: er verdween steeds weer een ander stukje van zijn persoonlijkheid, een ander stukje van hem. Ik schreef 28 gedichten die gaan over dat slopende afscheid, over verse wonden die steeds weer opengaan, over het verliezen van een vader op jonge leeftijd en over de absurditeit van deze ziekte.

Deze gedichten over dementie bundelde ik onder de titel Verdwijnen in vergetelheid, je kan ze hier op deze website lezen.

 

Persoonlijke verhalen, maar toch herkenbaar

Alle gedichten zijn gebaseerd op verhalen uit mijn dagboek, die ik tot de essentie herleid heb. Hoewel het persoonlijke verhalen zijn, zullen veel van de emoties en situaties herkenbaar zijn voor andere mensen die dementie van dichtbij meegemaakt hebben. Deze verhalen deel ik ook op deze website, samen met korte columns van mijn moeder. Op deze manier combineren we twee perspectieven: ik verloor mijn vader, zij haar man.

 

Je bent niet alleen

Zien hoe iemand jou geleidelijk aan vergeet is niet alleen een pijnlijk, vervreemdend en zeer eenzaam proces; het is ook een verdriet waar heel veel mensen mee geconfronteerd worden. Elke vier seconden krijgt er iemand ter wereld dementie. Met deze website wil ik hun familieleden en geliefden steun en herkenning bieden en hun afscheidsproces hopelijk iets minder eenzaam maken.