Lekkage

J., de man van mijn moeder begon vroeg met dementeren. De eerste symptomen waren zichtbaar toen hij 58 was. Hij had atypische dementie: hij leed niet alleen aan geheugenverlies, hij had ook last van wanen en van confabulaties. Zijn hersenen vulden de gaten in zijn geheugen op met gefabriceerde herinneringen. Herinneringen die voor hem heel echt leken, maar die geen basis hadden in de realiteit. En zelf had hij geen idee dat hij dingen niet meer wist.

Auteur: mijn moeder

Als het maar weer wordt zoals het was

Het bad loopt niet meer door en J. ontstopt het met een trekveer. Helaas lukt het iets te goed. Want als hij de volgende dag een bad neemt en het bad laat leeglopen, komt het water met bakken naar beneden. 

Ik bel een loodgieter, die drie weken later langs kan komen. Hij zegt dat het bad alleen gerepareerd kan worden als we de hele badkamer openbreken. Ondertussen komt J. zich ermee bemoeien en hij zegt: ‘het is niet erg als we lang moeten wachten, zolang het maar weer wordt zoals het was.’

De loodgieter legt uit dat de hele badkamer verbouwd zal moeten worden. ‘Dat is niet erg’, zegt J. ‘als het maar weer wordt zoals het was.’

De loodgieter snapt er niets meer van. Als hij vertrekt, zie ik dat J. hem nog snel een briefje van 20 euro toestopt. Als bedankje voor het goede werk, want de badkamer ziet er weer net zo uit als voorheen.

We ontwijken het bad

De twee jaar die daarop volgen voel ik me net Sherlock Holmes. J. vergeet natuurlijk voortdurend dat het bad onbruikbaar is. Dus zodra ik ook maar merk dat J. er over denkt om in bad te gaan, moet ik hem van dit idee zien af te brengen. 

En als J. tegen mij zegt: ‘Ga toch lekker in bad’, dan antwoord ik elke keer: ‘Nee, daar heb ik geen zin in. Ik neem liever een douche.’