Waarom hebben de gedichten over dementie geen titel?

Auteur: Marte

Nee, ik ben de titels niet vergeten

Toen ik begon met het schrijven van deze gedichten over mijn vader met dementie heb ik natuurlijk overwogen om ze een titel te geven. Sterker nog: op het begin hadden veel van de gedichten een titel. Uiteindelijk heb ik er echter voor gekozen om ze geen titel te geven. Ik leg je uit waarom.

Ruimte voor je eigen interpretatie

Ik vind het belangrijk dat je als lezer je eigen interpretatie kan geven aan de gedichten. Door ze een titel te geven stuur ik je hierin. Ik had gedicht nummer 23 bijvoorbeeld de titel ‘Zes suikerklontjes’ kunnen geven, maar dan zou de nadruk – onbedoeld – komen te liggen op de berg suiker in het theekopje, terwijl voor sommige lezers het beklemmende gevoel van de stilte juist veel herkenbaarder is. 

Daarom koos ik ervoor om mijn 28 gedichten over dementie geen titel te geven en in plaats daarvan met nummers te werken, maar vergis je niet: ook deze nummers zijn niet volledig objectief.  

Waarom tellen de gedichten af? 

De gedichten tellen immers af, je begint bij 28 en eindig bij nummer 1. Of anders gezegd: ze tellen af naar het einde. Het laatste gedicht gaat over hoe mijn vader ook zijn laatste herinnering aan mij kwijtraakt. Het eerste gedicht gaat over de spanning tussen aanvaarden dat iemand ziek is en daarmee leren omgaan, terwijl je tegelijkertijd de oude herinneringen koestert en probeert te houden van de man die hij was en wordt. 

Ten minste, dat is hoe ik ze interpreteer. Als jij deze gedichten over dementie anders interpreteert, dan is dat natuurlijk even waardevol.